مقایسه میزان نیاز به اینوتروپ در بیماران تحت عمل پیوند عروق کرونر با ۲ داروی بیهوشی دهنده متفاوت

عوامل متعددی در رابطه با نیاز به اینوتروپ در بیماران تحت عمل جراحی قلب باز و عمل پیوند عروق کرونر هنگام جداسازی آن ها از سیستم گردش خون برون پیکری موثر هستند که عبارتند از: بیماری زمینه ای قلبی و شدت آن، وجود بیماری های همراه، میزان موفقیت عمل جراحی از نظر تکنیکی و نوع داروی بیهوشی. در این مطالعه با حذف عوامل دیگر، تنها تأثیر داروهای بیهوشی بر نیاز به اینوتروپ جهت جداشدن از گردش خون برون پیکری بررسی شده است. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر روی 60 بیماری که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر در مرکز قلب شهید رجایی قرار گرفته بودند انجام شد. معیارهای انتخاب بیماران شامل سن 60-40 سال، کسر جهشی بالای 40%، نداشتن بیماری زمینه ای(به جز بیماری عروق کرونر) و بیماری همراه بوده است. تمام بیماران از نظر asa در کلاس 1 و 2 بودند. نوع و مقدار پیش دارو، داروی مخدر و شل کننده مورد استفاده در 2 گروه یکسان و تنها، هوشبر وریدی متفاوت بود که در یک گروه(30 نفر) از پروپوفل و در گروه دوم(30 نفر) از میدازولام استفاده شد. حفظ بیهوشی در هر دو گروه توسط انفوزیون داروها با مقدار مشخص و براساس استاندارد کتاب مرجع بیهوشی صورت گرفت. مانیتورینگ وضعیت همودینامیک بیماران در تمام طول عمل جراحی انجام می شد و شاخص های تعداد ضربان قلب و فشار خون ثبت می گردید. عوامل مداخله گر در پایداری همودینامیک و در نتیجه نیاز به اینوتروپ در بیماران هنگام جدا شدن از گردش خون برون پیکری در 2 گروه حذف شد و مدت زمان بیهوشی و عمل جراحی، گردش خون برون پیکری، شدت هیپوترمی، مدت زمان کلامپ آئورت و فشار متوسط شریانی حین پمپ در تمام بیماران مشابه بود. پس از جمع آوری داده ها و طبقه بندی و تجزیه و تحلیل آماری آن ها مشاهده شد که نیاز به اینوتروپ برای جداکردن بیماران از گردش خون برون پیکری برخلاف انتظار، در گروه پروپوفل(7/16%) کم تر از گروه میدازولام(30%) بوده است اما اختلاف معنی داری از نظر آماری بین 2 گروه وجود نداشت(05/0p>).